Als leidinggevenden worden we vaak geleefd door de waan van de dag. In hoeverre doen we onze kernwaarden en daarmee ons authentiek leiderschap geweld aan?

Kwaliteit, moeten wij anderen vragen wat dat is?

“Mijn dag kent een overvolle agenda. Druk, druk, druk, ik loop mezelf weer eens compleet voorbij. Ik krijg zoveel vragen en opdrachten van anderen, ik word gewoon geleefd. Ik besteed veel te weinig aandacht aan dingen die ik echt belangrijk vind en ren voorbij aan collega’s. Geen tijd, sorry, sorry. Is dit waarom ik voor deze baan heb gekozen? Vind ik dit eigenlijk leuk? Hoe ervaren andere leidinggevenden dit? Vinden zij, net zoals ik, dat onze wereld steeds complexer wordt. Heeft het voor hen ook zo’n weerslag op het plezier in het werk? Hebben ze, net zoals ik, het gevoel dat er tegenstrijdige eisen aan hen gesteld worden?

Het is toch een prachtige baan. Schakel zijn tussen de binnen- en de buitenwereld, voorzitter zijn van verschillende vergaderingen, zorg dragen voor de kwaliteit van onderwijs, een luisterend en empathisch oor hebben voor collega’s, omgaan met mensen op heel diverse plekken en posities.

Aan welke verwachtingen moet ik voldoen?  Willen collega’s een robuuste leidinggevende op wie ze kunnen bouwen en vertrouwen, iemand die zichtbaar is voor iedereen en duidelijkheid geeft. Maar hoe zit het dan met inspraak? Krachtig zijn, lef tonen en weerbaar zijn enerzijds, anderzijds draagvlak creëren, toegankelijk zijn, empathie tonen en wendbaar zijn. Ik werk me te pletter maar ik doe het eigenlijk nooit voor iedereen goed.”

Ik volg een managementopleiding en trainingen. Die brengen mij interessante inzichten en kennis van managementvraagstukken. Het is buitengewoon waardevol voor mijn professionele handelen maar het lost mijn werkdruk en dilemma’s niet op. Ook de training timemanagement heeft voor de lange termijn een teleurstellende effect. Het is instrumenteel en taakgericht en kent weinig raakvakken met persoonlijke waarden. Dit is niet de route naar inspirerend en krachtig leiderschap en draagt ook niet bij aan het plezier in het werk.

De oude bestseller: “Zen en de kunst van het motoronderhoud” van Robert M. Pirsig opent mij de ogen. Zijn woorden: “Kwaliteit, moeten wij anderen vragen wat dat is?” laat me niet meer los. Ik word me ervan bewust hoe belangrijk het is om als leidinggevende naar je eigen stem te luisteren, jezelf te zijn. De tijdgeest werkt mee omdat er meer en meer behoefte ontstaat aan persoonlijke zichtbaarheid en authenticiteit van leidinggevenden. Ik onderzoek mijn talenten, kernwaarden en drijfveren. Daar is bezinning en zelfreflectie voor nodig en hulp van anderen. Wandeltochten en -vakanties met mijn man en dierbare vrienden zijn voor mij de perfecte manier om tot heldere inzichten te komen. Ik zie in dat het fundament van mijn leiderschap niet ligt in het feit dat ik slim ben of kennis heb van managementvraagstukken. Het fundament zit in mezelf, in mijn kernwaarden, ontstaan door wat ik heb meegemaakt en wat vormend is geweest. Creativiteit, de drijfveer anderen in hun kracht te willen zetten, verbinding zoeken, integer zijn. Het zijn kernwaarden waarop mijn visie op onderwijs zelfs terug te voeren is.

In 2014 krijg ik de kans om samen met mijn afdeling een nieuw onderwijsgebouw en -hotel in te richten in historische panden. Er ligt een kans om het onderwijs spannender en creatiever te maken dan ooit, ruimte te laten voor initiatieven van studenten, hen verantwoordelijkheid te geven waardoor ze kunnen ontdekken wie ze zijn. Ik raak onder de indruk van de historie van het gebouw en weet mijn teams daarmee te inspireren. We lopen warm voor het idee een onderwijshotel te bouwen waarin we een ware belevenis kunnen neerzetten. Storytelling en storyselling worden magische begrippen. Vanuit mijn management- en onderwijsteams worden initiatieven genomen die bijdragen aan een concept wat rijker en rijker wordt en draagvlak kent. Ik werk met plezier en passie aan de totstandkoming van dit nieuwe gebouw, gedreven door creativiteit, het zoeken van verbinding en het verlangen om collega’s en studenten in hun kracht te zetten. Kernwaarden waarin de sleutel ligt voor het plezier in mijn werk. Apetrots zijn we op het resultaat.

Tegelijkertijd ligt er de verantwoordelijkheid uitvoering te geven aan veranderende wet en regelgeving en gehoor te geven aan toenemende regel- en controledruk. Door het wegvallen van collega’s op cruciale plekken word ik op vergaand detailniveau betrokken bij beslissingen. Dit slurpt energie. Mijn lijf protesteert en ik neem mijn verantwoordelijkheid voor mijn gezondheid. Ik laat mijn baan los om een nieuwe weg in te slaan. Mijn passie om te verbinden, anderen in hun kracht te zetten, mijn creativiteit en integriteit zijn mijn kompas.

Want kwaliteit, moet ik een ander vragen wat dat is?